Za 28 nov: Zijn naam is Tom. Hij komt uit Tilburg. Zijn vrouw heet Tineke en hij is jarig op tien oktober. In het verleden heeft hij heftig gestotterd. Vooral de letter T was een tongbreker. Maar de strijd is nog niet gestreden. daarom start hij in januari samen met logopedist-stottertherapeut Femke de Smit een stottercafé in La Cabaña.
Van die ernstige stotteraar die hij was, is nauwelijks iets te horen. Maar daar heeft de Tilburgse Tom de Beer (34) veel tijd en moeite ingestoken. “Ik stotter nog steeds een klein beetje”, vertelt hij in de praktijk van De Smit. “Je kunt er bijna nooit vanaf komen als volwassene. Maar als je er aan blijft werken, wordt het een stuk minder.”
De zogenoemde McGuire-stottercursus hielp hem enorm. “Tijdens dit programma waren we met honderd man. Het was één grote familie. Om mentaal sterker te worden, gingen we de straat op om mensen aan te spreken.” Spannend? Dat zeker. Maar om van je angsten af te komen, moet je ze trotseren. En zo geschiedde: “Ik heb op een zeepkist in het centrum van Eindhoven gestaan en een heel terras toegesproken.”
Van zijn vierde tot zijn 33e heeft hij geworsteld met stotteren. Voor veel kinderen met dit probleem is de middelbare school een spannende periode. “Ik kan me voorstellen dat er veel zijn die daarom gepest worden, maar daar heb ik gelukkig nooit last van gehad”, zegt De Beer. Maar in 2010 kreeg hij een terugval bij de geboorte van zijn zoon. “Dit was een grote verandering in mijn leven. Het was een extra trigger waardoor het erger werd. Ik geloof dat ik nooit zo veel gestotterd heb als toen.”
Stottertolerantie
“Mensen zijn bang voor negatieve reacties uit de omgeving, maar in de praktijk kost het juist veel moeite om iemand te vinden die negatief tegenover stotteren staat”, zegt logopedist-stottertherapeut Femke de Smit. Ze omschrijft Tom als ‘het levende voorbeeld van stottertolerantie’, oftewel iemand die het accepteert en daar heel goed mee omgaat.
Ze zag in hem dan ook de perfecte partner om het eerste Brabantse stottercafé op poten te zetten, aangezien dat nog niet bestond. Femke: “Ik liep al jaren rond met het idee om zoiets te beginnen, maar het kwam niet van de grond. Het initiatief moet niet vanuit mijn praktijk komen, maar vanuit mensen die stotteren.” En Tom? Die overweegt om ooit een stottercoach te worden, dus hij was meteen om: “Ik vind het leuk om erover te praten. Stotteren is een soort hobby geworden.”
Volgens de twee moet het stottercafé een therapie-neutrale avond worden. Ze willen zo’n vier keer per jaar een stottercafé organiseren, maar eerst tasten ze af of er genoeg behoefte aan is. “Het doel is om mensen die altijd in de minderheid zijn bij elkaar te brengen”, zegt De Smit. Op een laagdrempelige manier met lotgenoten praten, dat is de bedoeling. Uiteraard onder het genot van een drankje. Tom vult aan: “Het is vooral niet de bedoeling om leden te werven voor een bepaalde therapie.”
De eerste editie is op donderdag 21 januari 2016 in La Cabaña, om 20.00 uur.
Bron: http://www.bd.nl/opinie/blogs/stadsgezicht/stotteren-is-een-hobby-van-me-geworden-1.5487056
0
0